อ่านให้จบแล้วพวกมึงจะเข้าใจ
ผู้ที่บูชากูไป ถ้าหากวันไหนพวกมึง ติดขัดเรื่องเงิน

กูเวสสุวรรณ จะเสกให้พวกมึงทั้งหลายโชคดี
ร่ำรวยสมความมุ่งมาดปรารถนา
เวสสะ พุสะ นะโมพุทธายะ


ผู้ใดบอกมึง..
ว่ามาลัยที่งามนั่นเป็นสิ่งที่กูอยากได้

ผู้ใดบอกมึง...
ว่าหมากพลูบุหรี่ ไม่มีให้กูไม่ได้

ผู้ใดบอกมึง...
ว่าข้าวปลาอาหาร เหล้าขาวเหล้าเเดง หัวหมู เป็นของบูชากู จะขาดไม่ได้

ผู้ใดบอกมึง...
ว่าบายศรีที่งามและใหญ่กว่าผู้ใด
จะเรียกกูมาได้ไวกว่า

ใครกันมันบอกมึง..
ว่าเฟื้องสลึง ไม่มีให้กู กูจะไม่ช่วยใคร

สติมึงขาดเเล้ว ถึงได้ดูถูกน้ำใจกู
ที่เอาเเต่ยึดติดของสักการะนั่น
เทพหรือคนกันเเน่ที่กลัวน้อยหน้าคนอื่น
จึงต้องมีเครื่องบูชาที่ยิ่งใหญ่
นั่นมันกิเลสใครกันเเน่ มึงถามใจมึงดู

กูจะบอกให้ เครื่องสักการะนั่น. มันไม่เท่าใจทีเต็มเปี่ยมด้วยศรัทธาหรอก ของไม่ครบก็ไม่เท่าใจมึง ที่ไม่ยอมจบที่มึง จะแสวงหาความยิ่งใหญ่ใส่ตัวเอง
เมื่อศรัทธาต่อกันเเล้ว
เมื่อไม่มีไม่พร้อม

มือเปล่าๆประนมก็แทนดอกบัวได้
เมื่อไม่มีไม่พร้อม

แววตาของมึงนั่นเเหละเเทนธูปเเทนเทียนได้
หัวใจมึง ศรัทธามึงนั่นเเหละสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด
ทำเมื่อพร้อม ให้เมื่อพร้อม
จึงเป็นศรัทธา บุญจึงจะเป็นบุญ.
อย่าเอากรรมของมึงกิเลสของมึงมาเป็นเครื่องบูชากูเลย